Συναντώ συχνά ανθρώπους που παραπονιούνται ότι φέτος δε θα πάνε διακοπές, ότι όλα πάνε στραβά και ότι είναι κουρασμένοι. Όταν παίρνουν την απάντηση ότι κουράζονται από αυτά που δεν κάνουν και όχι από αυτά που κάνουν η ερώτηση που ακολουθεί είναι σχεδόν πάντα η ίδια.. «τι εννοείτε?»

Πόσο τελικά ζούμε το σήμερα και χαιρόμαστε αυτό που κάνουμε? Χωρίς να μπαίνουμε είτε σε κατάσταση αναμονής περιμένοντας το αύριο για να ζήσουμε , περιμένοντας να έρθει το Σαββατοκύριακο, τα Χριστούγεννα ή το καλοκαίρι, είτε σε κατάσταση αναπόλησης και νοσταλγίας για το χτες, αφήνοντας την πραγματική ζωή για μερικές παρενθέσεις.

Και πώς λοιπόν να ζήσω το σήμερα? Τι να κάνω για να μη χάνω τη ζωή?

Για αρχή μήπως να ξεκινήσουμε να εκτιμάμε τα αυτονόητα ?

• Να εκτιμήσουμε αυτόν που δε βιάζεται να βάλει ταμπέλες και να καταδικάσει. Αυτόν που δε βιάζεται να πει τρελό τον άνθρωπο που μιλάει μόνος του, που δε χαρακτηρίζει άγριο και επικίνδυνο  τον αλλοδαπό που βρέθηκε μόνος σε μια αφιλόξενη χώρα.  Εκείνον που δε χρειάζεται να του συμβεί για να καταλάβει, εκείνον που επιτρέπει στον άλλο να κάνει λάθος, όχι γιατί « όλοι κάνουμε», αλλά γιατί κάποιες φορές μπορεί αυτό λάθος εκείνη τη στιγμή να φαντάζει η μόνη επιλογή.
• Να εκτίμησουμε τα ζευγάρια που όταν έξω ο ήλιος λάμπει, δεν στοιβάζουν τα παιδιά τους μέσα σε ανθυγιεινά εμπορικά κέντρα. Που δεν στρουθοκαμηλίζουν ότι περάσανε μαζί τον χρόνο τους, μη θέλοντας να παραδεχτούν ότι βαριούνται ο ένας τον άλλο κ ακόμα πιο πολύ τον εαυτό τους. Να εκτίμησουμε τους συντρόφους που θέλουν να καταλάβουν τον άλλον, για ποιο λόγο θυμώνει, για ποιο λόγο γκρινιάζει, για ποιο λόγο σιωπά, και όχι απλά να υπομένουν μέχρι να σταματήσει.. Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι ακριβώς εκεί τελειώνει ο έρωτας, όταν πας να αντέξεις και όχι να καταλάβεις.
• Να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους με τις άσπρες μπλούζες που σώζουν σώματα και ψυχές με την ίδια ταπεινότητα που ο κηπουρός θα φροντίσει τον άρρωστο σπόρο.
• Να εκτιμήσουμε εκείνον που στη φροντίδα βάζει τρυφερότητα. Που θα ρωτήσει «πως είσαι?» και θα περιμένει ν’ ακούσει την απάντηση. Που δεν εκτελεί  διεκπεραιωτικά. Να εκτιμήσουμε τη δημιουργικότητα της μητέρας που σκέφτεται « τι να τους φτιάξω σήμερα;» και θέλει να ναι υγιεινό αλλά και νόστιμο. Το σύντροφο που ξέρει να είναι ερωτικός ακόμα και στην ασχήμια της αρρώστιας. Γιατί φροντίδα χωρίς τρυφερότητα είναι φυλακή.
• Να εκτιμήσουμε τη συνέπεια. Εκείνον που θα πει  «θέλω» όταν θέλει , «σ’ αγαπώ» όταν αγαπάει και «είμαι εδώ» όταν είναι. Εκείνον που ξέρει να εκτιμάει. Εκείνον που σέβεται. Γιατί σεβασμός χωρίς συνέπεια δε νοείται. Συνέπεια σ’ αυτό που λες, σ’ αυτό που κάνεις σ΄αυτό που είσαι.
• Να εκτιμήσουμε το σύντροφο που δεν ενισχύει ανασφάλειες, προσπαθώντας να καλύψει δικές του. Που δεν αφήνει υπονοούμενα για καλύτερες αναλογίες μέσα απο χειρουργικά νυστέρια, που δεν υποτιμά για να μη νιώθει απειλή, που δεν ευνουχίζει για να έχει έλεγχο. Να εκτιμήσουμε εκείνον που ξέρει να αναδεικνύει και να καμαρώνει αυτό που επέλεξε να έχει δίπλα του. Γιατί όταν υποτιμάς την επιλογή σου υποτιμάς εσένα.
• Να εκτιμήσουμε εκείνον που πονάει με αξιοπρέπεια. Χωρίς να ζητάει τον οίκτο, να ζητιανεύει προσοχή και να καλλιεργεί ενοχές. Γιατί η ποιότητα φαίνεται στον πόνο και στο αντίο.
• Ας δούμε με εκτίμηση αυτόν που δεν θεωρεί τίποτα αυτονόητο. Που δεν θεωρεί αυτονόητο τον άνθρωπο που κοιμάται δίπλα του, επειδή ξέρει ότι κοιμόταν χτες και ανόητα πιστεύει ότι θα κοιμάται και αύριο, που δεν θεωρεί αυτονόητη την καινούργια ζωή που έρχεται στον κόσμο, το νερό που θα πιεί και τον διπλανό που θα του πει καλημέρα.
• Να εκτιμήσουμε τον εαυτό μας, που ενώ μπορεί να τον συνάντησες κάπου στις παραπάνω γραμμές δε φοβάσαι να το αναγνωρίσεις. Δε φοβάσαι να αναγνωρίσεις ότι δυσκολεύεσαι, που μέσα στην αγωνία σου είσαι αισιόδοξος. Γιατί αισιόδοξος δεν είναι ο ρομαντικός ονειροπόλος που βλέπει τ’ άδεια ποτήρια γεμάτα, είσαι εσύ που η επιθυμία σου να ξεδιψάσεις σε ορκίζει να βρεις το πιο γάργαρο νερό.

  Ξεκίνα.. και είθε οι πηγές που συναντάς να σε ξεδιψάνε τόσο όσο να διψάς για την επόμενη.